Maria Bigaj

Met organische materialen, zoals groente en fruit, maakt de Poolse kunstenaar Maria Bigaj (1991) poëtische sculpturen, waarin zij het natuurlijke proces van transformatie en verval onderzoekt. Door te spelen met materiaaleigenschappen en er een andere wending te geven, schept zij lichte verwarring: een meloen of pompoen oogt als een stabiel verbindingselement, het in geometrische vormen gebogen staal juist fragiel. Maar wat gebeurt er naar verloop van tijd? Subtiel zet Bigaj veronderstellingen op zijn kop en speelt met de onverwachte resultaten van verval. Zo verleidt zij de toeschouwer tot intensief kijken.

Lydia Buijs

In haar installaties en performances zoekt Lydia Buijs (1991) naar een ‘instinctieve’ essentie. Volgens haar is het maken van kunst een natuurdrift, een aangeboren neiging om te creëren. Gedreven door het idee dat de mens steeds verder vervreemd raakt van zijn natuurlijke instincten, werkt zij vooral met natuurlijke materialen, zoals hout, klei en linnen. Haar afstudeerwerk ‘L Orgue Expressif is een kostuum met linnen blaasbalgen en fluiten van klei die bij beweging tonen laten horen.

Thijs Jaeger

De sculpturen en installaties van Thijs Jaeger (1990) belichamen zijn onderzoek naar het steeds verder uitdijende netwerk van draadloze systemen. Is er een verband te leggen tussen deze netwerken, religie en complottheorieën? Wat is de actuele tegenhanger van het klassieke zender-ontvanger-model? Met kluwen kabels, antennes, 3D geprinte fonteinen en geheimzinnig groen slijm presenteert hij zijn bevindingen op een manier die bij de toeschouwer vaak meer vragen oproept dan antwoorden biedt. Daarnaast produceert hij speciaal voor de tentoonstelling stickers die te koop zullen zijn in de museumwinkel.
Jaeger: “De sticker is een ouderwetse vorm om een ideologie te verspreiden op straat. Door middel van stickerontwerpen probeer ik mijn kijk op de wereld te verspreiden”

Luis Maly

Gefascineerd door de vergankelijkheid van mensen en materialen, creëert de Griekse kunstenaar Luis Maly (1991) installaties die een dynamische relatie zoeken met de toeschouwer. Speciaal voor Now or Never maakt hij nieuw werk, waarin hij de transitie van leven naar dood onderzoekt door de toeschouwer mee te nemen naar het ‘ondergrondse’. In Last Residence grijpt hij terug op zijn herinneringen en benadrukt hij verschillende duale verbanden, zoals de relatie tussen de mens en natuur, geschiedenis en gebruiken, en tussen familie en rituelen.

Renée van Roekel

Renée van Roekel (1981) maakt installaties die sterk zijn gerelateerd aan de psychogeografie, de wetenschap die de effecten bestudeerd van de geografische ruimte op gedrag en emotie. In de voetsporen van Constant Nieuwenhuys bouwt zij speelse maquettes van denkbeeldige, stedelijke landschappen. Door gebruik te maken van ‘waardeloos’ materiaal, zoals elastiek, piepschuim en gaas, benadrukt zij het vluchtige en efemere van de bebouwde omgevingen die ons omringen.

Suzie van Staaveren

Speels en precies verkent Suzie van Staaveren (1991) de werking van modulaire objecten in de ruimte. Haar werk bestaat uit grote stalen platen met een felgekleurde poedercoat, die aan elkaar zijn bevestigd door middel van houten pinnen. Zoals bij constructiespeelgoed gaat Van Staaveren uit van een zelfbedacht modulair systeem waarmee zij haar Shapeshifters vormgeeft. Van Staaveren is een van de winnaars van de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst 2017.

Gitte Svendsen

Intuïtief schikt de Deense kunstenaar Gitte Svendsen (1955) gevonden voorwerpen en materialen in kleurrijke, ruimtelijke composities. Inspiratie vindt zij op straat: neon reclame-verlichting, billboards, glimmende auto’s, verpakkingsmateriaal, bouwplaatsen. In een ingenieus samenspel van platte en driedimensionale elementen creëert zij vertrouwde, maar tegelijk raadselachtige omgevingen die zich onttrekken aan een duidelijke definitie. Wie haar installatie betreedt, bekruipt het gevoel een driedimensionaal schilderij in te stappen.