De IJslandse Marta (29) woont inmiddels al meer dan vijf jaar in Nederland. Sinds ze haar studie Interieurarchitectuur en Meubelontwerpen aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag heeft afgerond woont ze in Amsterdam en werkt ze aan verschillende projecten. Verschillende culturen zijn de grootste inspiratiebron voor Marta. Met name rituelen vindt ze fascinerend:

‘Wat zijn de eetgewoonten van mensen, wordt het eten bereid op een specifieke manier, is er bepaalde klederdracht, hoe worden speciale evenementen gevierd? Ik probeer erfgoed en cultuur mee te nemen in mijn werk.’

Ik stel mij veteranen voor als dappere mensen die de noodzaak voelden om belangrijk werk te doen voor hun vaderland. Een andere associatie die ik heb is dat ze veel hebben meegemaakt en dat ze hier een bepaalde prijs voor moeten betalen. Elke veteraan heeft zowel mentaal als/of fysiek moeilijkheden moeten doorstaan tijdens zijn of haar dienst.

‘Behalve de IJslandse Kustwacht heeft IJsland geen permanent leger: er zijn alleen verdragen met de Verenigde Staten en andere NATO-landen omtrent militaire zaken. Er was vroeger een Amerikaans leger aanwezig op IJsland, maar in 2006 vertrokken zij ook. IJsland is een erg vredig land dat nooit heeft meegevochten in een oorlog.’

‘Ik ben heel geïnteresseerd in het maken van deze prijs, ook al is het onderwerp vrij nieuw voor me. Ik wil graag meer leren over hoe het is om een leger te hebben en wat voor een rol veteranen spelen in de samenleving. Ook al begint oorlog voor Nederland een minder prominente rol te spelen, verdienen de mensen die gediend hebben nog steeds respect!’

Manon (27) studeerde vorige jaar af aan de opleiding ‘Interieurarchitectuur en Meubelontwerpen’ aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten. De komende weken gaat ze aan de slag met het ontwerp van de Witte Anjer Prijs 2019. Ze haalt haar inspiratie uit oude technieken en ambachten. Ook zoekt ze graag een connectie met de natuur op. Wat zijn patronen of bepaalde ritmes van de natuur?

‘Mijn eerste gedachten bij veteranen zijn mannen met snorren en een pijp. Ik weet dat dit beeld niet helemaal klopt. Een vriend waar ik mee ben opgegroeid is ook veteraan. Hij is dertig jaar en al twee keer uitgezonden naar Mali. Ik merk dat mijn generatie vooral bij herdenkingen in aanraking komt met dit stereotype beeld van een veteraan. Wij hebben het geluk dat we geen oorlog kennen in ons land. Het voelt als een ver van je bed show. Onze grootouders kunnen zich denk ik beter inleven in veteranen omdat ze hebben gezien en gevoeld wat oorlog is.’

‘De Academie is natuurlijk een hele andere wereld dan Defensie. Maar we hebben ook iets gemeen. Veteranen zijn onderling 1 grote familie, dat hebben we op de Academie ook. We zijn altijd samen aan het werk en gaan samen op pad. Je gaat heel erg close met elkaar om.’

‘Ik vind het een eer om een prijs te mogen ontwerpen die wordt uitgereikt aan iemand die veteranen helpt. Zo iemand zou zichzelf nooit zelf aanmelden, dus het is extra mooi om zo iemand in het zonnetje te zetten!

De Zuid-Koreaanse Minn (30) werd geboren in Seoul. Ze verhuisde naar Nederland om te studeren aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag waar zij is afgestudeerd aan de afdeling Interieurarchitectuur en Meubelontwerpen. Momenteel volgt Minnari een masteropleiding aan de Academie van Bouwkunst in Amsterdam. Een belangrijk thema dat als een rode draad door Minnari haar werk loopt is de verbinding tussen herinneringen en de toekomst:

‘Om aan de eisen van het heden te kunnen voldoen duik ik, net als een archeoloog, in de geschiedenis om zo een fundering te leggen voor een verhaal van de toekomst.’

‘Voor mij zijn veteranen net levende monumenten. Wij, als jongere generatie, kunnen ons waarschijnlijk niet alles voorstellen bij de herinneringen en emoties die zij met zich meedragen. Door wat ze hebben meegemaakt kijken veteranen op een andere manier naar de wereld, een blik die wij niet kennen. Ik zou heel graag een kijkje willen nemen vanuit hun perspectief.’

‘Mijn eerste duidelijke beeld van veteranen kreeg ik toen ik twee jaar geleden twee Nederlandse veteranen ontmoette bij een ceremonie in het vredesmuseum in Den Haag. Ik was gevraagd om hier foto’s te maken. Deze veteranen hadden gediend tijdens de Korea oorlog en ik heb de kans gekregen om een beetje met ze te praten.’

‘In Korea ken ik persoonlijk geen veteranen: het onderwerp staat daar zo ver van mij af omdat het alleen in kleine mate belicht wordt in een aantal musea. Het speelt geen rol in het dagelijks leven van mensen. Ik vind het spijtig dat de jongere generatie zich totaal niet verbonden voelt met veteranen. Dit komt waarschijnlijk doordat veteranen in Korea overwegend ouderen zijn die in de Korea oorlog hebben gevochten en er geen jongere veteranen zijn. Naar mijn mening is een uitwisseling tussen deze verschillende generaties nodig in de Koreaanse samenleving.’

‘Ik waardeer de kans om de Nederlandse geschiedenis te verbinden met het heden. Tijdens mijn ontmoeting met de twee veteranen merkte ik dat de Nederlandse geschiedenis ook raakvlakken met de Koreaanse. Ik draag graag bij aan het creëren van deze verbinding’